ਹੈਲੋ ਦੋਸਤੋ।

ਹੈਲੋ ਦੋਸਤੋ, ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਸ ਬਲੌਗ 'ਤੇ ਮੁਖਾਤਬ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਵੀ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਲੇਖਕ ਹੋਣ ਨਾਤੇ ਲਗਣਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ। ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਫੇ ਲਿਖ ਮਾਰੇ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਲਿਖਣਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਅਸਾਨ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਖੈਰ.. ਲੰਡਨ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਕਈ ਆਦਤਾਂ ਬਦਲ ਗਈਆਂ ਹਨ, ਕੁਝ ਸੁਧਰੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਕੁਝ ਵਿਗੜੀਆਂ ਹਨ। ਉਮਰ ਨਾਲ ਜਾਂ ਲੰਡਨ ਕਾਰਨ ਇਕ ਆਦਤ ਵਿਗੜੀ ਹੈ ਕਿ ਆਮ ਗੱਲ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝਣ ਦੀ ਆਦਤ. ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤਕ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲੇਖਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ। ਫਿਰ ਲੇਖਕ ਸਮਝਿਆ ਤਾਂ ਆਮ ਜਿਹਾ ਹੀ। ਹੁਣ ਉੁਮਰ ਨੇ ਜਾਂ ਲੰਡਨ ਨੇ ਇਹ ਯਕੀਨ ਕਰਵਾ ਦਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ ਭਾਰੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ। ਭਾਰੀ ਚੀਜ਼ ਪਿੱਛੇ ਜੋ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹਾਂਗਾ। ਇਕ ਵਾਰ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਿਵਿਆਂ ਵਿਚ ਖੜੇ ਦੋ ਸਾਧ ਆਪਸ ਵਿਚ ਲੜ ਪਏ। ਇਕ ਕਹੇ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ ਤੇ ਦੂਜਾ ਕਹੇ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ। ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਦੋਵੇਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਭਸਮ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲਗੇ। ਮੇਰਾ ਇਕ ਚਾਚਾ ਸੀ ਦੇਵ। ਉਹ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੰਨਦਾ। ਉਸ ਦਾ ਸ਼ੁਗਲ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਲੱਤ ਵੀ ਸੀ। ਚਾਚੇ ਦੇਵ ਨੇ ਸਿਵਿਆਂ ਦੀ ਨਿੰਮ ਨਾਲ ਬੰਨੀ ਅਸਤਾਂ ਦੀ ਪੋਟਲੀ ਲਾਹੀ ਤੇ ਇਸ ਪੋਟਲੀ ਨੂੰ ਉਪਰ ਨੂੰ ਉਛਾਲਦਾ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਸਾਧਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲਗਿਆ ਕਿ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਉਹਨਾਂ ਦੋਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਹੀ ਭਾਰੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਤੇ ਜੇ ਹਿੰਮਤ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਵਾਰ ਰੋਕ ਕੇ ਦਿਖਾਓ। ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ਦੋਵੇਂ ਸਾਧ ਮੁਹਰੇ ਮੁਹਰੇ ਤੇ ਚਾਚਾ ਪੋਟਲੀ ਫੜੀ ਮਗਰ ਮਗਰ। ਸੋ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪਣੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲਗਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਭਾਰੀ ਹੈ। ਸਾਹਿਤ ਵਿਚਲੇ ਕਈ ਸਾਧ ਇਹਨਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇ ਸਫੇ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਵੱਡਾ ਸਾਧ ਮੰਨਣ ਲਗਦੇ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਸਾਧ ਹੋਣ ਦੀ ਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸਾਂਭੀ ਜਾਂਦੀ। ਜੀ ਹਾਂ, ਲੇਖਕ ਸਾਧ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਬਲਕਿ ਮਲੰਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਲੇਖਕ ਮਲੰਗ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਲੇਖਕ ਨਹੀਂ।